من از عهد آدم تو را دوست دارم
از آغاز خلقت تو را دوست دارم
چه شب ها من و آسمان تا دم صبح
سرودیم نم نم : تو را دوست دارم
نه خطی ٬ نه خالی ! نه خواب و خیالی !
من ای حس مبهم تو را دوست دارم
بیا تا صدا از دل سنگ خیزد
بگوییم با هم : تو را دوست دارم
جهان یک دهان شد هم آواز با ما :
تو را دوست دارم ٬ تو را دوست دارم
دل خوشم با غزلی تازه همینم کافی ست
تو مرا باز رساندی به یقینم کافی ست
قانعم،بیشتر از این چه بخواهم از تو
گاه گاهی که کنارت بنشینم کافی ست
آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن
من همین قدر که گرم است زمینم کافی ست
من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه
برگی از باغچه ی شعر بچینم کافی ست
فکر کردن به تو یعنی غزلی شور انگیز
که همین شوق مرا، خوب ترینم! کافی ست ...
دوباره یه بیست و چهار دیگه
ودوباره عمیق تر شدن ریشه های محبت ما
دوستت دارم بانوی اردیبهشتی من
دوستت دارم به اندازه همه دنیا
بیست و چهارم 77 مبارک
تو که امدی
زمین نو شد
و اسمان ابی تر
بهار خندید و سبزها سبزتر شدند
تو که امدی
زمان ایستاد و خدا خندید
اردیبهشت، اردی جهنم بود اگر نبودی!!!
تولدت مبارک
نمی دونم که چرا هر وقت به تو می رسم ، نمی توانم از تو
بگویم. برای گفتنت واژه کم می آورم. به هر حال ، بدان
که بیشتر از این حرف ها و واژه ها برایم معنا می دهی
نمیدونم هیچ کلمه ای هست که به اندازه دوستت دارم نشون بده من چقدر دوست دارم؟!!!
دوست دارم
